Centralne Muzeum Włókiennictwa w Łodzi jest największym w Europie i unikalnym w skali świata muzeum poświęconym włókiennictwu. Prowadzi działalność o charakterze naukowo-badawczym, kulturalnym i edukacyjnym, angażując się w interdyscyplinarne projekty. Posiada imponującą kolekcję obiektów związanych z historią włókiennictwa, bogate i zróżnicowane zbiory tkaniny przemysłowej, artystycznej, odzieży i akcesoriów z różnych okresów. Od 1972 r. cyklicznie organizuje Międzynarodowe Triennale Tkaniny - najstarszą i najważniejszą wystawę związaną ze sztuką włókna.
Pomysł na stworzenie muzeum włókiennictwa w Łodzi, która od XIX w. była największym w kraju ośrodkiem przemysłu włókienniczego, narodził się już w 1946 roku. Sześć lat później (1952) w łódzkim Muzeum Sztuki utworzony został Dział Tkactwa. Jego zbiory systematycznie się powiększały, a wystawy organizowane nie tylko w salach Muzeum Sztuki, ale także w innych instytucjach kultury cieszyły się coraz większym zainteresowaniem. W 1955 roku Dział Tkactwa zyskał nową siedzibę – Białą Fabrykę Ludwika Geyera. Okazały kompleks klasycystycznych budynków, będący jednym z najpiękniejszych w Polsce zabytków architektury przemysłowej, wymagał gruntownego remontu i adaptacji. Samodzielną instytucją Muzeum Historii Włókiennictwa stało się 5 lat później. W 1975 roku nazwa została zmieniona na Centralne Muzeum Włókiennictwa, w 2013 r. została rozszerzona i odtąd pełna nazwa brzmi Centralne Muzeum Włókiennictwa w Łodzi.
Inicjatorką, założycielką i pierwszym dyrektorem muzeum była Krystyna Kondratiuk. To ona wyraźnie zdefiniowała sposób i zakres działania instytucji w następnych latach. Jej wizja, pasja tworzenia, a także konkretne osiągnięcia stały się solidnym fundamentem tego, czym muzeum stawało się przez kolejne lata i czym jest dziś – największym w Europie i unikalnym w skali świata muzeum poświęconym włókiennictwu i wszelkim jego aspektom.
ZBIORY MUZEUM
W ciągu 60 lat Muzeum Włókiennictwa przeszło daleką drogę, stając się wyspecjalizowaną instytucją przedstawiającą włókiennictwo z wielu perspektyw: jako dziedzinę sztuki, dziedzinę przemysłu, rozległy obszar związany z modą, obyczajami i życiem codziennym. Dzięki zgromadzonym przez lata zbiorom o unikalnej wartości, zwiedzający mogą poznać tajniki włókienniczego procesu produkcyjnego (kolekcja narzędzi i maszyn włókienniczych) oraz różnorodność wzornictwa tekstyliów wytwarzanych przemysłowo w XIX i XX w. (kolekcja tkaniny przemysłowej). Są to tekstylia pochodzące z wielu stuleci, tworzące bogatą kolekcję artystycznej tkaniny zabytkowej. Na szczególną uwagę zasługuje kolekcja artystycznej tkaniny współczesnej – jedna z największych na świecie. Bardzo ważną część zbiorów stanowią też: kolekcja odzieży pozwalająca prześledzić zmiany zachodzące w kanonach mody XX i XXI w., kolekcja etnograficzna dokumentująca tkactwo ludowe XIX i XX w., zbiór dokumentów i pamiątek związanych z historią przemysłu włókienniczego oraz niezwykle wartościowa kolekcja archiwaliów.
SIEDZIBA
Nieprzypadkowo siedzibą Muzeum Włókiennictwa jest Biała Fabryka – wyjątkowe miejsce na mapie Łodzi i symbol jej włókienniczej przeszłości. Kompleks pofabrycznych zabudowań był przez lata sukcesywnie rewitalizowany, a poszczególne skrzydła budynku dostosowywane do celów wystawienniczych. Dzięki temu odrestaurowane wnętrza stały się miejscem realizacji wielu wystaw, imprez i wydarzeń kulturalnych związanych z szeroko pojętą sztuką.
Na tyłach muzeum mieści się Łódzki Park Kultury Miejskiej. Na jego terenie znajduje się osiem historycznych obiektów, typowych dla zabudowy Łodzi w XIX i na początku XX wieku. Pięć drewnianych domów wypełnia wystawa stała „Łódzkie mikrohistorie. Ludzkie mikrohistorie” opowiadająca historię wielokulturowej, włókienniczej Łodzi z perspektywy codziennego życia jej mieszkańców.
