Łódzki Park Kultury Miejskiej (dawniej Skansen Łódzkiej Architektury Drewnianej) zabiera zwiedzających w niezwykłą podróż w czasie. Na jego terenie znajduje się osiem historycznych obiektów, typowych dla zabudowy Łodzi w XIX i na początku XX wieku rozmieszczonych wzdłuż dwóch brukowanych „kocimi łbami” uliczek.
Budynki zostały przeniesione z różnych miejsc w Łodzi oraz jej okolic. Dobrano je tak, żeby jak najlepiej i najpełniej reprezentowały dawną, drewnianą architekturę miasta. Obiekty zostały starannie odnowione, częściowo zrekonstruowane i poddane termomodernizacji, dzięki czemu będą dostępne dla zwiedzających przez cały rok. 5 drewnianych domów przeniesionych z ulic: Wólczańskiej, Żeromskiego, Kopernika i Mazowieckiej wypełnia wystawa stała „Łódzkie mikrohistorie. Ludzkie mikrohistorie”. Wystawa opowiada historię wielokulturowej, włókienniczej Łodzi z perspektywy codziennego życia jej mieszkańców. Losy bohaterów ukazane są na przestrzeni XIX i XX w. na tle zdarzeń historycznych i społecznych. Inspiracją dla tych mikrohistorii były rodzinne wspomnienia, pamiętniki i wywiady, będące zapisem historii mówionych najstarszych mieszkańców Łodzi.
Na zwiedzających czeka także zachwycająca bogactwem detali architektonicznych letniskowa willa przeniesiona z ul. Scaleniowej na Rudzie Pabianickiej. W tej przestrzeni planowana jest budowa wystawy poświęconej różnym sposobom spędzania wolnego czasu, gdzie – obok ekspozycji – będzie zaaranżowana przestrzeń warsztatowa i sprzyjająca odpoczynkowi. Najstarszym obiektem Łódzkiego Parku Kultury Miejskiej jest drewniany kościół pw. św. Andrzeja Boboli translokowany z Nowosolnej, którego budowa została rozpoczęta w 1846 r. Wnętrze zabytkowego kościoła zachowało sakralny wystrój.
Ostatnim zabytkowym elementem jest drewniana poczekalnia tramwajowa ze zgierskiej krańcówki na placu Jana Kilińskiego. Wyeksploatowana i rozebrana w 1984 r. szczęśliwie trafiła do Łódzkiego Parku Kultury Miejskiej.
