Muzeum Przyrodnicze

Korzenie dzisiejszego Muzeum Przyrodniczego Uniwersytetu Łódzkiego sięgają roku 1930, kiedy to na bazie kolekcji istniejących wówczas w Łodzi instytucji: Muzeum Nauki i Sztuki oraz Centralnej Miejskiej Pracowni Przyrodniczo-Pedagogicznej powstało Muzeum Przyrodniczo-Pedagogiczne. Organizatorem przedwojennego Muzeum i jego pierwszym dyrektorem był Edward Potęga, a siedzibą stał się budynek po dawnej jadłodajni mieszczący się w Parku Sienkiewicza w Łodzi przy ulicy Kilińskiego. Lokal ten obecne Muzeum Przyrodnicze UŁ zajmuje do dnia dzisiejszego.

W okresie międzywojennym muzeum prowadziło głównie działalność oświatową dla potrzeb szkolnictwa łódzkiego, a także było siedzibą redakcji kilku łódzkich czasopism przyrodniczych. W okresie II wojny światowej kierownikiem Muzeum był Niemiec Ernst Koeppen, specjalista w zakresie muzealnictwa przyrodniczego. Nadał on wystawie wyraźnie regionalny charakter oraz zgromadził duży zbiór kręgowców okolic Łodzi. W latach 1945–1950 Muzeum było dalej samodzielną placówką oświatową. W roku 1952 zostało przekształcone w zamiejscowy oddział Instytutu Zoologii Polskiej Akademii Nauk, a następnie, w roku 1962, włączono je do Uniwersytetu Łódzkiego w ramach istniejącej wówczas Katedry Ewolucjonizmu.

Dzisiejsze Muzeum Przyrodnicze działa w ramach struktur Wydziału Biologii i Ochrony Środowiska Uniwersytetu Łódzkiego przy Katedrze Zoologii Doświadczalnej i Biologii Ewolucyjnej. Przez wszystkie lata istnienia muzeum intensywnie pozyskiwano nowe eksponaty i kolekcje. Część współczesnych zbiorów posiada wartość historyczną i pochodzi jeszcze z czasów przedwojennych. W kolekcji znajdują się okazy rzadko eksponowane w polskich muzeach przyrodniczych. Liczbę wszystkich muzealiów szacuje się na ponad 100 000, a najliczniejszą ich grupę stanowią owady.

Obecnie została zakończona kompleksowa rozbudowa i modernizacja muzeum, dzięki którym powstało centrum o charakterze edukacyjnym i kulturalnym, w którym prezentowane są nowoczesne wystawy popularyzujące nauki przyrodnicze. Znaczne zwiększenie powierzchni wystawienniczej i magazynowej (łącznie około 800 m2) pozwoliło na utworzenie nowych ekspozycji oraz na prawidłowe przechowywanie i konserwację zbiorów.