Przed II wojną światową ludność żydowska stanowiła 1/3 mieszkańców Łodzi. Część z nich cudem opuściła Łódź po wybuchu wojny, jednak dla wielu, którzy zostali, nastąpiły ciężkie czasy. W lutym 1940 r. na terenie Starego Miasta i Bałut tj. najbiedniejszych części Łodzi, utworzono jedno z największych gett w Europie, które od początku istnienia stanowiło obóz niewolniczej pracy. Produkowano tu m.in. odzież i buty dla armii Rzeszy. Siła robocza była potrzebna, dlatego też getto było jednym z najdłużej funkcjonujących. Jego likwidacja została przeprowadzona latem 1944 r.
Wielu mieszkańców getta nie wytrzymało zamknięcia i nieludzkich warunków, w jakich przyszło im żyć - zmarli z zimna, głodu i wycieńczenia, część została wywieziona do obozów zagłady w Chełmnie nad Nerem i Oświęcimiu-Brzezince. Z ponad 200 tys. Żydów, którzy przeszli przez łódzkie getto, ocalało zaledwie 5-12 tysięcy (dokładne liczby nie są znane). Upamiętnia je otwarty w 60. rocznicę likwidacji getta Park Ocalałych z Pomnikiem Polaków Ratujących Żydów i przeszło 600 "drzewek pamięci" posadzonych przez tych, którzy przeżyli Litzmannstadt Ghetto.
Źródło mapy: www.lodzgetto.pl