Galeria Wielkich Łodzian

Pierwszy pomnik autorstwa Wojciecha Gryniewicza był odsłonięty 10 kwietnia 1999 roku  przy ulicy Piotrkowskiej 104 przed Pałacem Juliusza Heinzla w Łodzi. Pomnik przedstawia naturalnej wielkości brązowego Juliana Tuwima, który siedzi na ławeczce, uśmiecha się i o czymś myślę. Wydaję się, że brakuję jemu współrozmówcy, dlatego chętnie zapraszamy usiądź obok utytułowanego poety i porozmawiać z nim albo zrobić zdjęcie. Także warto pamiętać o miejscowej legendzie, która głosi, że potarcie nosa Juliana Tuwima przynosi szczęście. 

Julian Tuwim - poeta, urodził się 13 września 1894 r. w Łodzi. W 1914 r. ukończył gimnazjum. W 1916 r. wyjechał do Warszawy na studia. W "Kwiatach Polskich" pisał: "nie miałem serca do Warszawy gdy opuszczałem Łódź". Nigdy nie ukończył rozpoczętych studiów, bo rozpoczął działalność jako poeta. W czasie wojny przebywał na emigracji: najpierw we Francji, potem w Brazylii i od 1942 r. w Stanach Zjednoczonych. Do Polski powrócił w 1946 r. i zamieszkał w Warszawie. W swoich wierszach niejednokrotnie wspominał rodzinne miasto. Za swoją twórczość został wyróżniony doktoratem honoris causa Uniwersytetu Łódzkiego. Jego najbardziej słynnymi pracami są:  „Wiosna”, „Słopiewni”, „Zieleń” oraz taki wierszy dla dzieci jak: „Lokomotywa”, „Pan Hilary”, „Ptasie radio”, „Bambo” „Słoń Trąbalski” i wiele innych. Zmarł w 1953 r.

Kolejną figurą Wielkich Łodzian stał pomnik Władysława Reymonta, umieszczony przy Pałacu Kindermanna (ul. Piotrkowska 137) w 2001 roku, który prezentuje pisarza siedzącego na kufrze podróżnym i czyniącego zapiski w niewielkim notatniku. Sam Reymont waży 300 kg i jest wykonany z brązu, a jego projektantami są Robert Sobociński i Marcel Szytenchelm. 

Władysław Reymont (właściwie: Władysław Stanisław Reymont) to jeden z najwybitniejszych polskich powieściopisarzy - prozaik i nowelista. Był urodzony w 1867 r. w Kobielach Wielkich. Władysław Stanisław Reymont, zanim zasłynął jako pisarz, wiódł skromne życie i zmienił sporo zawodów. W latach 1880–1884 pracował jako czeladnik, przez kolejne 4 lata był aktorem w wędrownych grupach teatralnych, a następnie z 1888 po 1893 rok pracował jako kolejarz na mazowieckiej prowincji. Z czasem ujawnił samorodny talent pisarski. Napisał kilkadziesiąt utworów literackich, sukces odniósł jako autor powieści “Chłopi”, za którą otrzymał w 1924 roku Nagrodę Nobla. Pisarza zawsze fascynowała Łódź. Reymont po raz pierwszy przybył do Łodzi w 1894 r. Na dłużej zatrzymał się tu w kwietniu 1896 r. Zamieszkał przy ul. Wschodniej u łódzkiego księgarza Gożlińskiego. W dzień spacerował po mieście, w nocy pisał kolejne strony „Ziemi obiecanej”. Pod koniec lata pisarz wyjechał z Łodzi. Powieść ukazała się drukiem w 1899 r., a w 1974 r. została zekranizowana przez Andrzeja Wajdę. Zmarł 5 grudnia 1925 w swoim mieszkaniu przy Górnośląskiej 16 w Warszawie.

Piąta rzeźba Galerii Wielkich Łodzian pojawiła się w 2006 roku obok kamienicy przy ul. Piotrkowskiej 152. Fotel Jaracza-pomnik przedstawiający Stefana Jaracza, siedzącego na widowni w teatrze, trzymającego w ręku egzemplarz reżyserski. Na wolnych miejscach obok odlanej z brązu figury założyciela teatru Ateneum mogą przysiąść przechodnie i turyści.

Stefan Jaracz uważany za jednego z najbardziej wybitnych aktorów teatralnych i filmowych okresu międzywojennego w Polsce. Urodził się 24 grudnia 1883 roku w Żukowicach Starych koło Tarnowa, a zmarł 11 sierpnia 1945 roku w Otwocku. Ukończył szkołę podstawową w Tarnowie, później studiował na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Po studiach zaczął swoją karierę aktorską. Występował w teatrach w Krakowie, Poznaniu, Warszawie, a zaczynając od 1908 r., 3 lata grał w łódzkim Teatrze Miejskim. Do pamiętnych jego ról należą m.in. tytułowe w Judaszu Kazimierza Przerwy-Tetmajera, Szczęściu Frania Perzyńskiego, a także jako Grzegorz Dyndała Moliera, Smugoń w Przepióreczce Żeromskiego, Rejent w Zemście Fredry, czy Kaliban w Burzy Szekspira.