Antygona w Nowym Jorku, reż. Andrzej Szczytko - Teatr Nowy im.Kazimierza Dejmka

W 2017 roku dramat Głowackiego nie jest już wyłącznie obrazkiem rodzajowym, dramatem z nurtu czernuchy, prostym przeniesieniem antycznej tragedii na bardziej współczesne realia, czy li tylko wyszydzeniem wyobrażeń o american dream. Być może potrzebny był czas, by ta „skundlona tragedia i uwznioślona farsa” wybrzmiała przy czytaniu, jako wiwisekcja pomylonego świata, który bez emocji, cynicznie przygląda się milionom przerażonych, tułających się po świecie ludzi. Uciekając przed wojnami i biedą, próbują dostać się do krajów bezpiecznych i zamożnych.Historia bohaterów „Antygony” bardzo przypomina nam dramat dzisiejszych życiowych rozbitków. Na naszych oczach rozgrywa się dramat milionów ludzi. Obozy dla uchodźców, zwłoki dzieci wyrzucone przez morze i inne przerażające sceny z miejsc konfliktów wojennych, pokazują nam cynizm, bezduszność i hipokryzję współczesnego świata. Ci odarci z godności ludzie, nieustannie walczą o zachowanie własnej tożsamości. Instynktownie czują, że tylko bycie razem pozwoli im przetrwać ten koszmar. Dramat Głowackiego powinien być dla nas przestrogą i swoistym memento. Świat Anity, Pchełki i Saszy, utkany ze wspomnień, wyobrażeń, marzeń i mitów, staje się opowieścią o naszych lękach i tęsknotach, bez taniego moralizatorstwa i eksponowania tragizmu, za to z dużym poczuciem humoru.