Spektakl Face the truth obnaża przed nami prawdę o współczesnym społeczeństwie.
Zatraceni w pędzie teraźniejszości często zapominamy o prawdzie i o prawdziwych emocjach, także za sprawą mediów społecznościowych i poprzez wysiłki związane z zaistnieniem w świecie wirtualnym. Nazbyt często podążamy za trendami, „wyznajemy” konformizm, bezmyślnie tkwimy w przekonaniu o słuszności dokonanych wyborów, które z założenia już dawno przestały być naszymi własnymi. Zawrotne tempo pogoni za wymarzonym i iluzorycznym celem zabija w nas człowieczeństwo. Stajemy się mniej wrażliwi, a czasem wręcz obojętni na potrzeby drugiego człowieka, a co gorsza tłumimy też te nasze. Jak zawsze – za późno zdajemy sobie sprawę z braku wartości naszych płytkich i pozornych osiągnięć, za późno rozumiemy konsekwencje podjętych decyzji, a popełnione błędy próbujemy naprawić wtedy, gdy nie jest to już możliwe.
Ilustracją tych bardzo aktualnych i skomplikowanych relacji międzyludzkich są stworzeni przez Grzegorza Brożka bohaterowie. Saga – ślepo zapatrzona w fikcyjny świat sukcesu kobieta, która broniąc się przed prawdziwymi wartościami lekceważy miłość. Tą miłością jest Kazus – mężczyzna zdolny do szczerego uczucia, który dotkliwie zraniony, pomimo wcześniejszych deklaracji, buduje wokół siebie mur. Trio głównych bohaterów uzupełnia postać niematerialna – Dusza, będąca personifikacją, jakże wygodnej dla nas, zewnętrznej „siły sprawczej”. To właśnie tę siłę sami kreujemy, kreujemy także jej symbole, chcemy zawdzięczać jej sukcesy i obarczamy ją za niepowodzenia. W pewnym momencie oczekujemy nawet od niej następnej szansy, czy szukamy u niej ratunku.
Cały spektakl jest połączeniem nurtu klasycznego ze współczesnym, zarówno pod względem choreografii, jak i specjalnie skomponowanej przez Cezarego Kurowskiego muzyki, złożonej z dwóch przenikających się warstw – orkiestrowej i elektronicznej.
FACE THE TRUTH
balet w jednym akcie
choreografia: Grzegorz Brożek
muzyka: Cezary Kurowski
kostiumy: Zuzanna Markiewicz
kierownictwo muzyczne: Michał Kocimski
reżyseria światła: Adam Trautz
inspicjenci: Mariusz Caban, Anna Krzemińska
muzyka z nagrania w wykonaniu orkiestry Teatru Wielkiego w Łodzi
pod kierownictwem Michała Kocimskiego
---
Hubris
Nadmierna duma lub pewność siebie.
W starożytnej greckiej tradycji pycha oznaczała również przeciwstawianie się bogom i stawianie się na równi z nimi.
Motyw błyskotliwości połączonej z nadmierną pewnością siebie pojawia się w opowieści o mitycznej postaci Dedala. Balet inspirowany jest naukami zawartymi w opowieści o Dedalu w mitologii greckiej. Błyskotliwość Dedala pozwala mu osiągać wielkie sukcesy, które przynoszą mu sławę i szacunek. Jednak jego dążenie do wykorzystania swoich darów, aby wyjść poza naturalny porządek rzeczy, często kończy się fiaskiem. Minotaur, jedna z najbardziej znanych mitycznych bestii, została stworzona, ponieważ Dedal pomógł królowej Krety Pazyfae zbliżyć się z bykiem Posejdona. Później stworzył labirynt tak złożony, że nawet on nie mógł się z niego wydostać. Być może najbardziej znany jest z tego, że stworzył skrzydła, których on i jego syn Ikar użyli do ucieczki z Krety. Właśnie te skrzydła były początkiem pychy Ikara i jego ostatecznego upadku.
HUBRIS
balet w jednym akcie
choreografia: JOSHUA LEGGE
muzyka: ALDER & ASH (ADRIAN COPELAND)
dekoracje: IZABELA KARAŚKIEWICZ
kostiumy: ZUZANNA MARKIEWICZ
reżyseria światła: ADAM TRAUTZ
asystent choreografa: ANNA KRZYŚKÓW
inspicjenci: MARIUSZ CABAN, ANNA KRZEMIŃSKA
wystawiono za zgodą: Settled Scores LLC
muzyka z nagrania